Als uitvaartbegeleider is geen dag hetzelfde. En geen nacht...

door Francy Derix 28 augustus 2023

Om half 3 in de ochtend gaat de telefoon. Ik schrik wakker en strompel uit bed. Dat kan niets anders zijn dan een telefoontje van iemand die net een dierbare is verloren. Ik kom van ver en van diep en moet echt even zien dat ik schakel zodat ik toch enigszins helder de telefoon kan beantwoorden. Ondertussen loop ik naar beneden waar ik met vol licht aan tafel rustig kan praten. Billy, onze hond, kijkt even verstoord op en blijft me vanuit een toch wat vegetatieve toestand in de gaten houden: wat ik kom doen in het holst van de nacht.

Een vrouw aan de telefoon, Maartje. Als ze begint te praten breekt tegelijkertijd haar stem: haar vader is zojuist overleden. En ze weet eigenlijk helemaal niet wat te doen. Ik laat haar even haar verhaal doen. Hoe hij de afgelopen jaren in een woonzorgcentrum verbleef omdat hij fysiek afhankelijk was van zorg. Hoe hij de laatste tijd heel snel achteruitging. Het is prima zegt ze. Hij is goed af nu. Maar er zijn opnieuw tranen, want voor haar is het niet prima zo: ze verliest haar vader. Iemand die er voor haar was vanaf de dag dat ze haar ogen opende tot een uur geleden, toen hij voorgoed zijn ogen sloot.

Het is prima zo, zegt ze - maar er zijn opnieuw tranen

Na haar verhaal is ze wat rustiger om over te stappen naar de praktische kant van een overlijden. De schouwarts, die moet vaststellen of het overlijden een natuurlijke oorzaak kent, komt pas in de ochtend. Zo gaat dat vaak in woonzorgcentra als het overlijden idd verwacht wordt. Ik kan nu nog weinig doen: we mogen pas verzorgen en opbaren wanneer de arts de officiële overlijdensverklaring heeft ingevuld.

We praten nog een klein beetje over wensen die er misschien al zijn en dan sluiten we af met de afspraak de volgende ochtend elkaar te treffen als de arts geweest is. Ik kan niets doen heb ik haar gezegd, maar heb tegelijkertijd al veel gedaan: ze is gerustgesteld dat we morgen stap voor stap gaan kijken wat er ‘moet’ en wat ze graag zouden willen en dat we daar de tijd voor nemen die nodig is. En die geruststelling zorgt er voor dat ze misschien nog wat kan slapen als ze weer thuis is. Billy kijkt me nog even na als ik op sta om naar boven te lopen.

Ik kruip terug in bed dat mijn lief warm gehouden heeft. Zonder het te weten overigens want die is met geen mogelijkheid wakker te krijgen ’s nachts. Ik krijg de slaap niet direct te pakken dus lig ik nog even te luisteren naar de stilte van de nacht. Ineens hoor ik iets. Het lijken wel stemmen die van beneden komen… Het duurt even voordat het tot me doordringt. Billy heeft de slaap wèl meteen weer te pakken en ligt zo zwaar te snurken dat het door het plafond naar boven doorklinkt als een zware regelmatige stem. Ik moet lachen om zo’n diepe dierenslaap en blijf geconcentreerd luisteren naar de intense relaxtheid van onze hond waardoor ik ook weer in slaap gevallen moet zijn: die ochtend word ik voor de tweede keer wakker, nu op een regulier tijdstip. Redelijk fris ondanks de gebroken nacht.

Vandaag ga ik Maartje ontmoeten en nemen we de eerste stappen voor een mooi en persoonlijk afscheid voor haar vader. Ik ben benieuwd bij wie ik terecht kom. Het wordt zeker geen dag als gisteren.  

Terug naar het overzicht van alle blogs

De voorbereiding onder hun begeleiding, de uitvaart zelf en de evaluatie waren zoals we het liefst hadden gewild. Het respect, het mee invoelen en meeleven was perfect.! En ook de nazorg/evaluatie alles conform afspraak. Niet anders dan complimenten!